Καύση και θερμαντική απόδοση καυσόξυλων

Στο τζάκι του σπιτιού μας γίνεται η «καύση» του ξύλου, δηλ. η θερμική «διάσπαση» του ξύλου η οποία χρειάζεται την παρουσία οξυγόνου, ή πιο απλά χρειάζεται αέρα.

Πιο επιστημονικά, καύση είναι η χημική ένωση του οξυγόνου με τα συστατικά του ξύλου (άνθρακα, υδρογόνο) και η μετατροπή τους σε διοξείδιο του άνθρακα, νερό και θερμική ενέργεια (θερμότητα).

Η ανάφλεξη και καύση του ξύλου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες του ξύλου, δηλαδή το μέγεθος, η μορφή, η υγρασία, η πυκνότητα, η χημική σύσταση και περιεκτικότητα σε εκχυλίσματα, κυρίως σε ρητίνη (ρετσίνι) και πτητικά συστατικά. «Θερμαντική αξία» λέμε την ποσότητα της θερμικής ενέργειας που παράγεται από την πλήρη καύση ενός κιλού (Kg) ξηρού ξύλου. Από τα μεσογειακά είδη ξύλου, η ελάτη έχει τη μεγαλύτερη θερμαντική αξία, περίπου 4.895 χιλιοθερμίδες (Kcal)/Kg. Ακολουθούν η πεύκη (4.860 Kcal/Kg), η οξιά (4.700 Kcal/Kg) και η δρυς (4.695 Kcal/Kg). Η δρυς ωστόσο είναι προτιμότερη για τζάκια, διότι έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια καύσης εξαιτίας της υψηλής πυκνότητάς της.